تلنگری بر مغفول ماندن رابطه عبادت و سرزندگی و نشاط روح آدمی

نشاط و شیرینی زندگی کردن در مسیر تایید عقل و وجدان، زیباترین نوع عبادت است که متاسفانه هستند کسانی که از نعمت شیرینی بندگی و شکرانه به جای آوردن محرومند؛ اما چه کنیم که زندگی ما شیرین شود و بتوانیم با حلاوت، زندگی و بندگی کنیم ؟ چه کنیم که تفاوت و فاصله طولانی لذت ابدی و واقعی هدیه شده الهی را با لذت های لحظه ای و متزلزل دنیوی درک کنیم ؟ پاسخ روشن است؛ ما آدم‌ها نیاز اصلی مان به خود خداوند است و نه نیازمان به نعمت ها و یا عوامل تشکیل دهنده دنیای مادی .
البته وابستگی ما به این قبیل مسائل بدیهی و انکار ناپذیر است اما اتصال واقعی به ذات الهی همانند تطهیر و پاک شدن عنصری از سرچشمه پاکی ها یعنی آب است .
دل و روح آدمی همانند باتری است که زندگی، انرژی و حیات دوباره اش را بایستی از خود سرچشمه واقعی یعنی خدای متعال دریافت کند و راه مستقیم این سرچشمه، رسیدن به عبادت است . عبادت تنظیم کننده شریان های روحی و عصبی انسان و قوه محرک و سلول های بدن و نتیجتا آرامش و احساس سرزندگی جسمی و روحی انسان است .
عبادت شارژ روحی برای قدرت و نشاط بهتر پیدا کردن است، مانند کودکی که به قدر کافی از آغوش مادر سیر شود؛ اما با این وجود همچنانی که در زندگیمان انواع لذتها محیا باشد و اسباب بهره‌مندی برای ما فراهم باشد، باز هم حس سرخوردگی و افسردگی و گاهاً پوچی می کنیم؛ می‌دانید علت چیست ؟ ما بایستی تمامی امورات و کارهای ریز و درشت خودمان را با این تفکر عجین کنیم و تواما بگوییم خالق ما ناظر بر همه چیز ماست و نظارت باری تعالی نه برای اصطلاحا مچ گیری ماست، نه؛ بلکه برای حفاظت از ماست؛ برای به نافرجامی نرسیدن ماست؛ برای رشد و تعالی و به سرانجام رسیدن ماست و لاغیر .
عبادت به معنای خاص کلمه و مفهوم واقعی یعنی، در همه کارها یاد و حضور خدا را احساس کردن و مفهوم واقعی فکر و اندیشه و عملمان را با ذکر او گره زدن و به دامن او التماس کردن است، لذا نگاه عمقی و برآيند حاصل از روند عبادت حضرت حق را می توان در نماز متجلی کرد .
متاسفانه هستند کسانی که سرزندگی و لذت را در غیر خدا بودن و صرفا مسائل دنیوی می بینند و یا حضور خدا را ناچیز و کم رنگ تصور می‌کنند . اینان نمی دانند که دچار افسردگی و  بیماری ناشی از عدم حضور خدا در زندگی اند ؛ بیماری که به واقع درمانی ندارد مگر در خواستن و طلب کردن و عنایت و توفیق الهی .
امام باقر (ع) فرمودند : هر کس در امور زندگی‌اش بیحال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی اش بی حال تر و کسل تر است؛ چنین کسی از بندگی خودش هم لذتی نمی برد. اشاراتی که در چند سطر قبلی ارائه گردید مقدماتی برای پرداختن به اهمیت فریضه نماز بود که در جایی پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند : نور چشم من نماز است، یعنی هرگاه با نماز مواجه می شوم از صمیم دل خوشحال می شوم. نماز عشق و شور مومن است. مایه شادی روح و انبساط خاطر من است و در جای دیگر نیز امام صادق (ع) می فرمایند : هرگاه بر یکی از شما غم و اندوه دنیای رسید وضو بگیرید و به سجده گاه خود بروید و دو رکعت نماز بگذارد و در آن دعا کنید. مگر نشنیده ای که خداوند می فرماید از صبر و نماز کمک بگیرید که مسیر سعادت در نماز است .

یاسر بسطامی
فعال اجتماعی