صفیر تیرتفنگ به پایتخت رسید*

سالها تک و تنها او را ندیدند، نشنیدند و نگفتند. بارها به میان شراره های آتش سرکش درختان خاییز بهبهان، کهگیلویه و بویر احمد فریاد کشید ، بانگ برآورد، برای نجات باقیمانده ها؛ رو به انقراض ها، دراج ها، آهوهای سیاه چشم، پازن های تیز پا، جنگل های پر پشت بلوط. ایامی بود که شب و روز، سردما و‌گرما در پهنای بی کران دشت ها و کوههای سر به آسمان در پی حفظ محیط زیست طی طریق نمود. او را می گویم هدایت اله ، همان محیط بان متعهد.
سالها بود که همچنان جنگل ها سوختند و محیط از رونق افتاد. مقابله هر روز سنگین و سنگین تر می شد.
هدایت اله این محیط بان شجاع همچنان در پی متجاوزین می دوید. کمین گاههای آنان را بر هم می زد.
مبارزه با جهل و جهالت از سخت ترین نبردهاست.‌محیط زیست ضربه ها دیده، از چپ و راست مجروح شده، این مظلوم گریه دارد گریه ای با اشک های فراوان.
گویا برای نجات محیط زیست کاری دیگر می بایست کرد، صدایی بلندتر باید زد، صدایی که بانگش از کوه و دشت و دریا عبور کند، فریادی که به پایتخت برسد، به گوش دولتمردان بخورد، تا شاید نکرده کاری بکنند. این روزها بود که دشت خاییز خونی شد. تیر بر قلب هدایت اله بی گناه ، بی جرم زده شد. تیر تیری سنگین بود ، بر دل همه زد و هم بر دل امنیت اصابت کرد. صفیر گلوله بلند بود، همه باخبر شدند دولت و ملت. این پیام ناامنی صدای همه را درآورد.
چهره ها مغموم و دل ها محزون. آخرین فریاد هدایت اله سنگین بود، شهادت بود. بلی هدایت اله پس از سالها خدمت کشته شد در راه حفظ محیط زندگی من ، تو ، او و‌همه و شکارچیان بی مروت همچنان مغرور و سرکش جولان می دهند.
هدایت اله محیط بان نمونه بود ، درجه ی شرافت کاری را گرفت. او شمعی برافروخت که روشنایی آن می ماند در تاریخ و تا زمانها…