مناسبات اجتماعی و عدم غفلت از یکدیگر

صاحب‌نظران قدیم و جدید، براین مباحث تأکید کرده اند، کنفوسیوس می گوید؛ مرد آزاده از همنوعان خویش غافل نیست.[۱]
مولوی هم قدر دانستن یکدیگر را توصیه می کند، همچنین بنی آدم اعضای یکدیگرند و از ازل وابسته به حقیقتی انکار ناپذیر بوده اند. مشکلاتشان هم به نوعی سایر اعضاء را متأثر می نماید.
گرچه انسان امروز تنهاست، ولی اعتماد شخصی و اعتماد اجتماعی در قالب سرمایه اجتماعی، می تواند روابط بین افراد را سامان ببخشد.
رابطه با انسان های سمی خطر ناک است. و گاها” چنین روابطی وجود دارد و برای برخی انسانها موجب گسترش آسیب‌های اجتماعی می شود.
رابطه با افراد مثبت، تغییرات سازنده در انسان به وجود می آورد. در واقع ارتباطات سالم موجب بالندگی و رشد فکری می شود.
در مناسبات با والدین تأکید بر احترام و احسان است.
هم نشینی با دانایان و درستکاران فطعا” نتیجه مثبت بوجود می آورد.
هانا آرنت، چنین نوشته است؛
” ما در دوران تاریکی زندگی میکنیم
جایی که بدترین ها ترس خود را از دست داده اند و بهترین ها امید خود را”
دنیا واقعا” عجایبی در بطن خویش دارد زنده کُشی و مُرده پرستی جای خود، اما ستمگران که شمشیر از رو می بندند ، و انتظار تشویق و نقش آدم خوبه را هم دارند .
ستم پیشگان و بد کرداران عالم ، بدون ترس در جهان ترکتازی می کنند، و به عبارتی در ظلم و آدم کُشی ترس آنها ریخته شده است. آنها اراده ی خود را بر دیگران تحمیل می کنتد. و پژواک عملکرد بد شان انسداد اجتماعِی برای بهترین ها و خوبان روزگار ایجاد کرده اند. تداوم چنان اعمال وحشت انگیزی، مردم امید خود را از دست می‌دهند، چون روز به روز فردای خود را تاریکتر می بینند.
درچنین شرایطی می طلبد، که مروم یار و غمخوار یکدیگر باشند. روابط جمعی و انسجام اجتماعی تأکید ی بر چنین گزاره ای می باشد.
[۱]- کارل یاسپرس، کنفوسیوس،ص ۲۶، ترجمه احمد سمیعی، انتشارات خوارزمی،سال ۱۳۶۳